Het was een koude winterdag want ik nam de tram. In het centrum van Amsterdam is lopend of op de fiets de perfecte manier om je te verplaatsen. Maar die dag nam ik de tram. Ik zag een oudere man met engelse brogues en een driedelig maatpak van tweed de tram binnenstappen. Hierover droeg hij een Burberry overjas, maar vast niet omdat hij bang was om het koud te krijgen. Dit maakte zijn 'look' compleet. Moderne dandy's zoals deze man zijn een uitstervend ras. De man kwam tegenover mij te zitten en deed zijn hoed af. Toen zag ik het...Mijn adem stokte en ik probeerde zo normaal mogelijk langs hem heen te kijken. Lichtelijk in paniek, dacht ik; Dit herkent hij. Mensen die zo nonchalant mogelijk langs hem heen proberen te kijken, maar toch niet om hem heen kunnen. Dit maakt hij dagelijks mee.
Door de spiegeling in het raam zag ik de vormen van zijn gezicht. Zijn neus en lange grijze haren.
Een jaar geleden las ik zijn laatste bestseller, en ik wilde hem vragen waarom hij schreef over 'die mallotige Molukkers'. Meende hij dit of was de alliteratie leuk gevonden?
Ik dacht aan; 'enge Engelsen', 'fragiele Franse femme fatale met flair' en 'jammerende Japanners' en zo ging het door in mijn gedachten. Totdat hij op de knop drukte en zichzelf omhoog hees. Hij streek de zitkreukels uit zijn jas en knikte vriendelijk. Ik knikte terug.
De rinkelende bel van de tram klinkt schel door de grachten. Ik keek naar buiten en zag hem staan.
Op een koude winterdag in Amsterdam.
 |
| Harry Mullisch by Feije Riemersma, Flickr |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten