Crying Lightning

Voor hun nieuwe album 'Humbug' zijn de Arctic Monkeys afgereisd van het regenachtige Sheffield naar het kurkdroge Palm Desert. Queens of the Stone Age voorman Josh Homme heeft een aantal tracks op het album geproduceerd.
Hier alvast een voorproefje.

The girl with the sunset in her eyes

Ieder jaar kom jij dichter bij mij. tegelijkertijd raak ik ook een jaar verder van jou verwijderd.
Verbeeld ik het me? Of wordt ons leeftijdsverschil kleiner?
Jij wordt wijzer. Ik eigenwijzer.
In het jaar van de Os. Blijf jij de leeuw, die ik ken.
Vandaag wil ik bij je zijn.
Zo dicht mogelijk bij jou..

Them Crooked Vultures

Soms klinkt een gerucht mooier dan een feit.
Is dit waar? Eric Corton weet het voor 99,99 % zeker. De surprise act van Lowlands 2009 is niet langer een geheim.

Sinds bekend is dat de heren in een opnamestudio in Los Angeles muziek aan het maken zijn, houdt het de gemoederen bezig.
Iedereen heeft het erover, schrijft er een stuk over, maar niemand durft er op te hopen.
Deze zondag staat de band voor het eerst op het podium in Chicago.
Over wie ik het heb? Over die 'onbetrouwbare aasgieren', die vliegen van Londen naar Palm Desert.

Dave Grohl,Josh Homme en John Paul Jones. Ik zie jullie zaterdag in de Grolsch tent.

Never can say goodbye

Amsterdam buiten Schot gebleven.

Amsterdam zag gisteren blauw en geel.
Nooit liepen er zoveel mannen in rokken door de Reguliersdwarsstraat.
De schelle klanken van de doedelzak verjaagden de duiven van de Dam.
Verschrikte veren dwarrelden naar beneden in de plastic bekers met bier.
Amsterdam was gisteren heel even van de Schotten...

totdat het Oranje legioen hen versloeg.

Maar jullie hebben Franz Ferdinand, mannen...dat dan weer wel.

Malcolm Gladwell

Uitblinkers. De titel van het boek zegt genoeg. Hoe komt het dat sommige mensen meer succes hebben dan anderen? Neem de Beatles, Bill Gates of andere grootheden van onze tijd.
Is talent genoeg? Hard werken? Malcolm Gladwell weet dit op een wetenschappelijke, maar zeer toegankelijke manier te verklaren. Must read!

Malcolm Gladwell, photo by Roger Cremers

Mystery Jets

Erol Alkan kennen we van de remixes voor o.a. Franz Ferdinand en Late of the Pier.
Daarnaast is de man ook erg druk geweest met de Londense clubavond Trash, waar hij alle stijlen door elkaar draaide, met de nadruk op electroclash. Waar we hem niet van kennen, althans ik niet, is als producer van de Mystery Jets. Hiermee bewijst meneer Alkan, dat hij alles kan.

Friendly Fires

Ik denk graag terug aan de jaren tachtig.
Met een stel vriendjes was ik van plan (lees! 'van plan') om eeuwige roem te behalen bij de Mini Playback show.
Meneer Huisman zou ons rondleiden in de minigarderobe op zoek naar een perfect Duran Duran outfitje.
'Schoudervulling en paars satijn vind ik echt Djoeran Djoeran hoor!'
Ja, zouden wij voorzichtig knikken...Ja...

What happened in the eighties, stays in the eighties..

Behalve de sound van Friendly Fires!

La Blogotheque

Vincent Moon is een jonge talentvolle regisseur uit Parijs. Samen met Chryde, een muziekfanaat tevens de bedenker van La Blogotheque, brengt hij onder de naam:The take away show (Les concerts a emporter) bands op een bijna amateuristische, doch briljante wijze in beeld.
De artiesten worden op verschillende locaties gefilmd, terwijl er twee hoogstens drie tracks worden uitgevoerd. We zien o.a. Yeasayer in de metro van Parijs, Lykke Li in San Francisco en Amanda Palmer bij ons op de wallen.

Bon Iver

Wat gebeurt er als een man zichzelf alleen met zijn gitaar opsluit in een hutje midden in de bossen van Wisconsin? De gemiddelde man zou gek worden. Dat de grens tussen genialiteit en gekte miniem is heeft Justin Vernon, de frontman van Bon Iver wellicht bewezen. De naam van zijn band is afgeleid van het franse ‘Bon Hiver’ dat mooie winter betekent. Na een optreden in de kleine zaal van de Paradiso maakt de band een jaar later een mooie comeback in de bomvolle, grote zaal.
Ook staan ze dit jaar op Lowlands.
Het wordt een mooie zomer...

Kiwi music

Nieuw Zeeland is het land van schapen, rugby en uiteraard de kiwi’s. Het land word door haar fenomenale natuur, ook wel ‘God’s Own ‘ genoemd, ofwel God’s achtertuin.

Tijdens mijn bezoek aan het land had ik een in isolement levende natie verwacht, aangezien ik me aan het eind van de wereld bevond. Niets was minder waar. De tijdgeest waart over oceanen en ziet ook dit eiland niet over het hoofd. Grote internationale merken verdrijven de oorspronkelijke identiteit. Individualisme en authenticiteit maken plaats voor een ‘Global Uniform’, of zoals Kele Okereke van de Britse postpunkgroep Bloc Party dit treffend omschrijft:

‘There was a sense of disappointment as we sped away
Every town now just felt the same
The tear on my cheek just dried up; it wasn't there
All the young people looked the same’
(Uniform,A weekend in the city,2007)

Niet getreurd. Het enge globalisme brengt ook mooie dingen. Met een druk op de knop worden bands gepromoot over de rest van de wereld. Platenmaatschappijen vestigen zich strategisch om de hoek om jong talent in een vroeg stadium te ontdekken. Zelfs in Nieuw Zeeland. Een aantal kiwi-bands die het luisteren waard is; Fat Freddy’s Drop, Katchafire, Salmonella Dub, Trinity Roots, The Black Seeds, The Datsuns en Ladyhawke (foto boven).

Bepaalde nummers brengen je terug naar speciale momenten in je leven. Momenten die, mede door de tijdgeest, meegevoerd dreigen te worden naar de vergetelheid.

Yeah!

Ik heb kaartjes voor The Yeah Yeah Yeahs!

Ik krijg maar geen genoeg van 'Chan'

Cat Power

Al het goede komt uit New York, dus ook de band Cat Power. Op het album ‘You are free’ uit 2003 speelden Eddie Vedder en Dave Grohl met ze mee. De frontgirl 'Chan' sierde een aantal jaar geleden de cover van de i-D magazine. Een grote media doorbraak is er, ondanks een relatief lange carriere, nooit van gekomen. Vreemd, want iemand als Charlyn 'Chan' Marshall, hou je niet voor jezelf. Die deel je met de rest van de wereld.

Lola

Mijn opa was cool.
Op een bloedhete middag ergens aan het begin van de jaren tachtig, zat ik op de achterbank van een Opel Ascona. ‘Lola’ zong de man op de radio. Ik leerde net lezen, en wist zeker dat dit ook op de verpakking van mijn ijsje stond. Door de binnenspiegel van de auto zag ik het gezicht van mijn opa. De ruiten stonden open, en de wind blies door zijn donkere bos krullen. Hij had zijn zonnebril op. Mijn opa en zijn bril waren onafscheidelijk. Ik probeerde de witte letters op het glas te lezen. ‘Carrera’ zei mijn opa. ‘Ooit, wanneer ik groot ben’; dacht ik.

De bril word al jaren niet geproduceerd. Na een zoektocht op het internet vind ik een klassieker. Twee dagen later ligt hij in de bus. Ongeduldig pak ik hem uit en doe hem op. ‘Lola’ klinkt er door mijn hoofd...’oh Lola’...

Spreken is goud.

Naast de onlangs in Amsterdam gevestigde creativity agency Sid Lee zit Kitchen Deluxe.Vanmiddag zat ik hier met 'K' aan de koffie, terwijl mijn oog op een gouden boekomslag viel.Dit boek, opgesteld door de denkers van Sid Lee, beschrijft hoe consumenten met 'stories' graag beschrijven wie ze zijn en hoe ze in de wereld staan.En dat positieve mond-tot-mond, ofwel 'word-to-mouth', dankzij 'meaningfull interaction tussen merken en consumenten leidt tot 'advocacy'.Dit resulteert in een aantoonbare groei van de verkoop, dus meer omzet. We lopen de deur uit, de Albert Cuijp markt op, en ik zie hoe een marktkoopman tijdens de verkoop zijn favoriete stukken uit het Amsterdamse levenslied ten gehore brengt.Ik zag de tevreden gezichten voor zijn kraam staan, en ik begreep het.Hier wordt tot in Limburg en Leeuwarden over gepraat.