Als mijn vader nog leefde...

Zou hij fan zijn van Fleet Foxes.

Wake up and smell the coffee.

Vanmorgen werd ik badend in het zweet wakker. Zoals bij elke droom zijn de details niet scherp voor mijn slaapdronken geest te halen, maar een sluipschutter op het dak van het Sears Tower en de familie Obama zwaaiend naar een menigte, zegt genoeg. Dit speelt zich natuurlijk in mijn hoofd af, wellicht heeft mijn angst in een onbewaakt moment de overhand gekregen en muiterij gepleegd op het schip genaamd ´De goede Hoop´ dat nu met volle koers vooruit vaart richting 20 januari 2009. Na zo een droom is het onmogelijk om de slaap te hervatten, dus ik besluit om uit bed te stappen en wat van mijn vrije dag te maken.
Te beginnen met de drank der goden.
´Vorig jaar kondigden de Amerikaanse koffiegigant Starbucks en Douwe Egberts aan tientallen fillialen te zullen openen en de strijd aan te gaan met de Coffee Company om de Amsterdamse koffiemarkt´, schrijft het Nieuw Amsterdams Peil. Een ongerieflijk gevoel bekruipt me en laat mijn medium Latte Hazelnut een tikkeltje anders smaken dan normaal, het idee dat grote bedrijven, met miljoenenbudgetten en allesomvattende marketingplannen een strijd voeren om onwetende mensen als ik beangstigd me zelfs een beetje. De koffiehandel is nooit echte zuivere koffie geweest overigens is anno 2008 elk product onlosmakelijk verbonden aan een slimme marketingstrategie. Met deze gedachte onderdruk ik mijn geweten en terwijl ik in de rij sta te wachten op mijn bestelling, valt mijn oog op de aanbieding van de dag.

Ik slaak een zucht van opluchting en weet dat ik komende nacht weer rustig zal slapen.

Goodbye Wayfarer

De Wayfarer sterft een langzame dood. Ondanks dat het zich verzet en in springlevende, felle kleuren massaal vertoont op het straatbeeld weten wij beter. Vier decennia lang wordt de 'classic' als een verloren zoon weer geaccepteerd in de dan heersende modebeeld. Een onmisbare metgezel die elk artiest, bemind of onbemind, tegen het felle podiumlicht en de flitsende paparazzi beschermd. Is er een waardige opvolger? Na een mooie, lange zomer moet ook ik er aan geloven. Voorzichtig berg ik hem op in een lade tussen andere emotionele kostbaarheden. Tot over tien jaar dude..We shall meet again.

Propr

Singer/songwriter Ben Harper en acteur David Arquette hebben samen een kledinglijn opgezet genaamd 'Propr'. De collectie is opgebouwd uit organische materialen en is nu alleen te koop in New York en Los Angeles. Ik ben een grote fan van Ben, maar een collectie geïnspireerd op zijn look, daar sta ik niet zo op te wachten. Ben weet een grote variëteit in zijn nummers te brengen. Moeiteloos combineert hij rock, folk, country en reggae. Helaas weet hij dezelfde gave ook toe te passen op zijn kledingstijl. Surfshort, cowboyhoed en flanel shirt met daaronder een stierenvechterspantalon. Leuk voor een avondje in het zuiden des lands, zo rond maart.

Sorry Ben...

MGMT

Hippiemeisjes, skate-meisjes, punkmeisjes, meisjes met ruitjesjurkjes, meisjes met bloemetjesjurkjes, meisjes met balletpakjes aan, meisjes met vlechtjes in hun haar, meisjes met nineties vintage leggings aan, meisjes met papa mee, moeders met dochters mee, meisjes met glittertjes in de vorm van vlindertjes in hun gezicht, meisjes met vriendjes die ook meisje willen. Lieve meisjes, stoute meisjes, duwende meisjes, gillende meisjes. Ze zijn hier in grote getale voor het concert van MGMT in de Melkweg.

Een zware, krachtige trio genaamd ‘A place to bury strangers’ met invloeden als ‘The Jesus and Mary Chain’ weet het publiek goed voor te verwarmen. Eens in de zoveel tijd weet een artiest uit het voorprogramma de hoofdact te overtreffen. In een ver verleden overkwam dit Robert Trower toen hij de nietszeggende band Thin Lizzy een kans gaf, een recent voorbeeld is Pearl Jam met The Red Hot Chili Peppers en vandaag zit de band uit New York er niet heel ver naast. 

MGMT, een afkorting van The Management, de oprichters Andrew van Wyngarden en Ben Goldwasser stuurden elkaar in de beginperiode van de band in 2002 mails afsluitend met The Management. De twee jonge talenten studeren in 2005 af en brengen op een door fans opgericht platenlabel een EP uit met daarop mijn favoriet ‘Video’. Na een tour die hierop volgt besluiten ze om te stoppen, totdat ze worden opgemerkt door niemand minder dan Rick Rubin. Hij neemt ze op in de Sony/Columbia stal, waar het album Oracular Spectacular wordt geproduceerd. Met teksten als ‘I went to Paris to shoot some heroin and fuck with the stars’ weet de band zich goed te balanceren tussen enerzijds een lief popbandje en anderzijds een ware Indie-band oftewel een afkeer van commerciële muziek en een  voorliefde voor het experiment. Na twee uur naar de psychedelische klanken en zoetgevooisde gitaarsolo’s geluisterd te hebben krijg ik jeuk in mijn ‘Electric Eel’. Het publiek echter lijkt er geen genoeg van te krijgen. Meisjes houden elkaar de hand vast, glitters worden van boven op de menigte gestrooid, liefdesbriefjes worden het podium op gegooid. Een heel klein moment waande ik mij in een wereld zonder oorlog, hongersnood of kredietcrisis, totdat ik abrupt werd gewekt door de regen en schreeuwende Engelsen op het Leidseplein.

Al lang niet meer, die jazzmeneer..

Haruki Murakami, schrijf het op want tegen de tijd dat je in de boekhandel staat ben je het vergeten. In 1982 verkocht hij zijn jazz club om zich geheel aan het schrijven te wijden. Een schrijver die flirt met je verbeelding, en de normale dagelijkse zaken, zoals hardlopen of werken zo weet te beschrijven, dat je er stil bij staat.

Fixies

Less is more...Haal alle overbodige luxe als versnellingen, voor- en achterlicht van je fiets af. Een frame met enkel een stuur, zadel en wielen om het gewicht te minimaliseren en de snelheid te maximaliseren. Gevaarlijk? Fixed gear, Fixies, Single speed..enkele benamingen behorend bij een subcultuur die veel voorkomt in steden als San Francisco en Los Angeles. Tijdens mijn bezoek aan de Lower East Side in New York vielen de felgekleurde, gecustomized fixed bikes me al op. In groepen van 10 a 15 waaghalzen flitsen ze geruisloos voorbij... 

Elk exemplaar is uniek en door de bezitter opgebouwd uit exclusieve onderdelen.

Come,Come, Comme des Garcons

Na Viktor&Rolf, Karl Lagerfeld en Stella Mc Cartney is het nu de beurt aan Comme des Garcons om een collectie voor H&M te ontwerpen. Anders dan de naam doet vermoeden is het een Japans merk met aan het roer Rei Kawakubo. Een overwegend zwarte collectie met typische elementen: romantiek, asymmetrie en uniseks. Vanaf 13 november!

 

Change!

In 2007 was ik in New York.

Op Wall-street verlieten mannen in pak haastig de immens grote kantoorgebouwen, waardoor het binnen een mum van tijd stil was op straat. Heel onwerkelijk.

Hier vandaan liep ik naar het World Trade Center.

Een aantal jaar geleden stond hier het kloppend, economisch hart van Manhattan.

Nu stond er een enorme bouwput, omringd door hekken, waar bouwmachines een fundament neerzetten voor iets dat groter en beter moet zijn dan wat hier eerst heeft gestaan. Ik keek omhoog en zag de Amerikaanse vlag wapperen.

Vanmorgen zag ik dezelfde vlag op tv.

Hoe kwetsbaar het land toen was in mijn ogen.

Zo sterk is het nu.