Ace Hotel New York

In het centrum van Manhattan ben je binnen een uur uitgekeken. Weer een wolkenkrabber, weer een gele taxi. Wanneer je voor de tweede keer NYC bezoekt heb je er eigenlijk niets te zoeken. Dat dacht ik ook, totdat ik het Ace Hotel zag. Een designhotel in mid-town Manhattan. De lobby van het hotel is gevuld met veelal jong volk, gewapend met Macbook (pro), Iphone of Blackberry, en 24-uur contact met de rest van de wereld. In het hotel is er een Opening Ceremony shop, waar merken als Patrick Ervell, Pendleton en Alexander Wang in de schappen hangen.
En Japanners, heel veel Japanners...die schijnen als een magneet te werken op alles wat nieuw,hip  en veelbelovend is.


Ace Hotel New York
20 West 29th Street

receptie Ace Hotel

kamer Ace hotel

Opening Ceremony shop

De moderne jager

verplaatst zich stijlvol maar geruisloos...

Deze vintage Hunting shoes van Maine heb ik gevonden bij Assembly New York.

Man in New York

New York beleef ik anders na het lezen van het boek Nieuw Amsterdam. Hierin wordt de (onmisbare) rol van de Nederlanders beschreven, bij de ontdekking en opbouw van het huidige New York. 'Nieuw Amsterdam', toen een modderpoel en wildernis is de laatste eeuwen uitgegroeid tot een consumentenwalhalla. De stad leeft 24 uur per dag en slaapt inderdaad nooit. Ik ben er ooit eerder geweest, dus dit keer sloeg ik het vrijheidsbeeld, Empire State Building en Times Square over. Dit scheelde weer een paar dagen. De tijd die ik over had kon ik verdwalen in wijken zoals Greenwich Village, Chelsea, Williamsburg en de Lower East Side.

Greenwich Village

SoHo

Lower East Side, Old meets New

Midtown

Midtown

Williamsburg, Brooklyn

Twin Shadow

Twin Shadow heb ik vrijdagavond 19 november in de Williamsburg Music Hall live mogen zien. Samen met de hoofdact Bear in Heaven en Sun Airway. Van deze drie bands is Twin Shadow blijven hangen. Waarom?
De soulvolle stem van de zanger George Lewis Jr. tegen een ninetiespop, indie sound?
De vrouwelijke toetsenist die op hakken de beats en samples het publiek in smijt? Ik weet het niet...
15 februari 2011 treedt de band op in de bovenzaal van de Paradiso. Ervaar het zelf.

Twin Shadow, George Lewis Jr.

Start spreading the news...

I'm leaving.....
the 17th of November.
New York ik heb er zin in!

De laatste dandy van Amsterdam

Het was een koude winterdag want ik nam de tram. In het centrum van Amsterdam is lopend of op de fiets de perfecte manier om je te verplaatsen. Maar die dag nam ik de tram. Ik zag een oudere man met engelse brogues en een driedelig maatpak van tweed de tram binnenstappen. Hierover droeg hij een Burberry overjas, maar vast niet omdat hij bang was om het koud te krijgen. Dit maakte zijn 'look' compleet. Moderne dandy's zoals deze man zijn een uitstervend ras. De man kwam tegenover mij te zitten en deed zijn hoed af. Toen zag ik het...Mijn adem stokte en ik probeerde zo normaal mogelijk langs hem heen te kijken. Lichtelijk in paniek, dacht ik; Dit herkent hij. Mensen die zo nonchalant mogelijk langs hem heen proberen te kijken, maar toch niet om hem heen kunnen. Dit maakt hij dagelijks mee.

Door de spiegeling in het raam zag ik de vormen van zijn gezicht. Zijn neus en lange grijze haren.
Een jaar geleden las ik zijn laatste bestseller, en ik wilde hem vragen waarom hij schreef over 'die mallotige Molukkers'. Meende hij dit of was de alliteratie leuk gevonden?
Ik dacht aan; 'enge Engelsen', 'fragiele Franse femme fatale met flair' en 'jammerende Japanners' en zo ging het door in mijn gedachten. Totdat hij op de knop drukte en zichzelf omhoog hees. Hij streek de zitkreukels uit zijn jas en knikte vriendelijk. Ik knikte terug.

De rinkelende bel van de tram klinkt schel door de grachten. Ik keek naar buiten en zag hem staan.
Op een koude winterdag in Amsterdam.

Harry Mullisch by Feije Riemersma, Flickr

Dutch Design Week

Afgelopen week was ik op uitnodiging aanwezig bij het Dutch Design Week in Eindhoven.
De avond begon met een 10 gangen-diner in een pop-up expositie restaurant genaamd:- eat, drink & design - Deze ruimte, voorheen een theater, was gevuld met kunst en design. Van grote objecten tot de servetten op tafel, alles kwam van de hand van internationale designtalenten. Na zo'n zes uur (!) tafelen zijn we naar het teruggegaan naar het hotel. De volgende dag bezochten we Strijp S, een oud Philips gebouw waar jonge ontwerpers zijn gevestigd. Hier stond ook de showroom van Piet Hein Eek. Ik was erg onder de indruk van deze designer die bekend is geworden met zijn meubels gemaakt van sloophout. Dutch Design Week staat voor volgend jaar bij mij zeker op de agenda.

tafel vol design

first of august

pop-up expositie restaurant

Gordon Toi Hatfield

Afgelopen zaterdag was ik in de studio van fotografe Patricia Steur. De reden van mijn bezoek is een project genaamd: 'The Thin Blue Line'. Hierin staat de maori kunstenaar Gordon Toi Hatfield centraal.
Gordon staat wereldwijd bekend als de ambassadeur van de 'moko', de traditionele maori tattoo.
Patricia en Gordon hebben eerder samengewerkt aan het boek 'Dedicated by blood'.
Hierin worden de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland - de Maori -met hun 'moko' geportretteerd.

In 2007 bezocht ik Gordon in zijn woonplaats Auckland (Nieuw Zeeland). In zijn schuur, tevens  tattoo-studio hangt een portret van singer/songwriter Ben Harper (foto onder).
Ook staan er houten doodskisten versierd met maori 'carvings', een traditionele manier van houtsnijwerk, waarin Gordon gespecialiseerd is. Ik vertel mijn verhaal en Gordon luistert aandachtig. Met een pen schetst hij mijn 'ontwerp'. Een paar uur lang lig ik op de pijnbank en hoor alleen het gezoem van de naald.
Een maori 'kid' van 15 jaar, twee keer zo groot als ik, trekt mijn huid strak. Hij is in de leer bij de grote meester.  De assistent laat zijn zware lichaam op mijn borst rusten waardoor ik geen kant op kan.
Een paar uur later kom ik overeind en blijf verlamd staren naar de zwarte inktvlek op mijn linkerarm.
De wond wordt gereinigd met een doek en de eerste tekens zijn zichtbaar. Langzaam zie ik mijn  verhaal, mijn levenslijn, op mijn arm tevoorschijn komen...

In Nederland blijkt de schare fans van Gordon groter te zijn dan ik had gedacht. Regelmatig werd ik aangesproken door voornamelijk molukse of indische mensen met een moko. Bovengenoemd project gaat over de relatie tussen deze mensen (waaronder ik) en de traditionele maori moko.
Wat is het verband? Zijn het slechts de esthetische vormen of zit er meer achter?
Hierover meer in het nieuwe boek van Patricia Steur en Gordon Toi Hatfield, wat naar verwachting in april 2011 uitkomt, 'The Thin Blue Line'.

Dedicated by Blood, Patricia Steur Photography

Ben Harper

Shop behind my laptop

Waarom zou ik de deur uitgaan? Als het ook achter mijn laptop kan.
Mijn persoonlijke top 3 van internetwinkels wil ik graag met je delen.

1 - Tres Bien Shop
Deze mannen hebben ook een blog waar ze je een kijkje achter de schermen gunnen.
2 - Oipolloi
Engelse sophisticated street style.
3 - Oak NYC
Tsja, everything is better in Brooklyn.

Haal die creditcards maar tevoorschijn!

Yuketen

De ijzeren discipline van de samurai, de overgave van een geisha en het verheffen van eten en tuinieren tot een kunstvorm. Geduldig, gedisciplineerd en zeer gedetailleerd - dit is mijn beeld van de Japanner.

Dit beeld werd bevestigd toen ik de collectie zag van Yuketen.

In 1995 verhuisde Yuki Matsuda naar Amerika om het merk Yuketen op te richten.
Het merk is bekend geworden door de Moccasin huntingboot. Dit type schoen wordt vervaardigd op de originele moccasin manier, hierbij worden de voeten volledig omgewikkeld door leer.
De crepezool heeft van oorsprong de functie om geruisloos het wild te besluipen, maar zorgt in de 'urban jungle' voor uren loopgemak. Urenlang duurt het om een paar schoenen met de hand te fabriceren...
Ik had ook niet anders verwacht van een Japanner.

Rock 'n scroll

Op een regenachtige dag als dit, blijft er niets anders over dan plaatjeskijken.
Liefhebbers van Nike, nostalgie, graphic design en mooie vrouwen..Once you're scrolling, you won't stop..

Local Natives

Ik begon eigenlijk een beetje moe te worden van al die 'hippe' bandjes die David Byrne opnieuw ontdekt hebben. Totdat ik Local Natives live het nummer 'Warning Sign' van de Talking Heads hoorde spelen. De mannen blijken ook multi- getalenteerd te zijn en nemen tijdens het concert elkaars muziekinstrument over...Genieten.

Waarheen? Waarheen?

Kopt de NRC Next van gisteren.
De vraag is; Waarom?, Waarom?
Waarom treden mijn favorieten tegelijkertijd op?
Broken Bells om 16:50 uur in de Alpha tent.
Fat Freddys Drop een half uur later in de Bravo.
Band of Horses ook om 17:00 uur in de Grolsch tent.
Ach, zoals de Lowlands organisatie waarschijnlijk al het hele jaar keuzes maakt.
Wie wel? en wie niet?
Zo moet ik ook op vrijdag een keuze maken.

Ik heb er zin in!

Broken Bells - The Ghost Inside OFFICIAL VIDEO (Protein Exclusive) from Protein® on Vimeo.

Jamaica funk, that's what it is

Hawai overhemden horen alleen in landen gedragen te worden waar het kwik permanent boven de 30 graden Celsius blijft, of je naam moet Henk 'Hanky panky' Schiffmacher zijn. Dan is het geoorloofd.
Totdat ik deze variant zag van het Zweedse merk Our Legacy.

De Hik

Ik kom er niet vanaf.
Het overvalt me bij iedere ademhaling.
Ik hap naar lucht...zucht.
Bang om te ademen.
Wat een verademing. Het is over.
Net zo snel als dat het kwam...Bam!
Ik schrik, en weg is mijn hik.

(vanaf vandaag start ik een categorie genaamd, "Alledaagse Alliteratie")