MGMT

Hippiemeisjes, skate-meisjes, punkmeisjes, meisjes met ruitjesjurkjes, meisjes met bloemetjesjurkjes, meisjes met balletpakjes aan, meisjes met vlechtjes in hun haar, meisjes met nineties vintage leggings aan, meisjes met papa mee, moeders met dochters mee, meisjes met glittertjes in de vorm van vlindertjes in hun gezicht, meisjes met vriendjes die ook meisje willen. Lieve meisjes, stoute meisjes, duwende meisjes, gillende meisjes. Ze zijn hier in grote getale voor het concert van MGMT in de Melkweg.

Een zware, krachtige trio genaamd ‘A place to bury strangers’ met invloeden als ‘The Jesus and Mary Chain’ weet het publiek goed voor te verwarmen. Eens in de zoveel tijd weet een artiest uit het voorprogramma de hoofdact te overtreffen. In een ver verleden overkwam dit Robert Trower toen hij de nietszeggende band Thin Lizzy een kans gaf, een recent voorbeeld is Pearl Jam met The Red Hot Chili Peppers en vandaag zit de band uit New York er niet heel ver naast. 

MGMT, een afkorting van The Management, de oprichters Andrew van Wyngarden en Ben Goldwasser stuurden elkaar in de beginperiode van de band in 2002 mails afsluitend met The Management. De twee jonge talenten studeren in 2005 af en brengen op een door fans opgericht platenlabel een EP uit met daarop mijn favoriet ‘Video’. Na een tour die hierop volgt besluiten ze om te stoppen, totdat ze worden opgemerkt door niemand minder dan Rick Rubin. Hij neemt ze op in de Sony/Columbia stal, waar het album Oracular Spectacular wordt geproduceerd. Met teksten als ‘I went to Paris to shoot some heroin and fuck with the stars’ weet de band zich goed te balanceren tussen enerzijds een lief popbandje en anderzijds een ware Indie-band oftewel een afkeer van commerciële muziek en een  voorliefde voor het experiment. Na twee uur naar de psychedelische klanken en zoetgevooisde gitaarsolo’s geluisterd te hebben krijg ik jeuk in mijn ‘Electric Eel’. Het publiek echter lijkt er geen genoeg van te krijgen. Meisjes houden elkaar de hand vast, glitters worden van boven op de menigte gestrooid, liefdesbriefjes worden het podium op gegooid. Een heel klein moment waande ik mij in een wereld zonder oorlog, hongersnood of kredietcrisis, totdat ik abrupt werd gewekt door de regen en schreeuwende Engelsen op het Leidseplein.