Mijn opa was cool.
Op een bloedhete middag ergens aan het begin van de jaren tachtig, zat ik op de achterbank van een Opel Ascona. ‘Lola’ zong de man op de radio. Ik leerde net lezen, en wist zeker dat dit ook op de verpakking van mijn ijsje stond. Door de binnenspiegel van de auto zag ik het gezicht van mijn opa. De ruiten stonden open, en de wind blies door zijn donkere bos krullen. Hij had zijn zonnebril op. Mijn opa en zijn bril waren onafscheidelijk. Ik probeerde de witte letters op het glas te lezen. ‘Carrera’ zei mijn opa. ‘Ooit, wanneer ik groot ben’; dacht ik.
De bril word al jaren niet geproduceerd. Na een zoektocht op het internet vind ik een klassieker. Twee dagen later ligt hij in de bus. Ongeduldig pak ik hem uit en doe hem op. ‘Lola’ klinkt er door mijn hoofd...’oh Lola’...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten