Nieuw Zeeland is het land van schapen, rugby en uiteraard de kiwi’s. Het land word door haar fenomenale natuur, ook wel ‘God’s Own ‘ genoemd, ofwel God’s achtertuin.
Tijdens mijn bezoek aan het land had ik een in isolement levende natie verwacht, aangezien ik me aan het eind van de wereld bevond. Niets was minder waar. De tijdgeest waart over oceanen en ziet ook dit eiland niet over het hoofd. Grote internationale merken verdrijven de oorspronkelijke identiteit. Individualisme en authenticiteit maken plaats voor een ‘Global Uniform’, of zoals Kele Okereke van de Britse postpunkgroep Bloc Party dit treffend omschrijft:
‘There was a sense of disappointment as we sped away
Every town now just felt the same
The tear on my cheek just dried up; it wasn't there
All the young people looked the same’
(Uniform,A weekend in the city,2007)
Niet getreurd. Het enge globalisme brengt ook mooie dingen. Met een druk op de knop worden bands gepromoot over de rest van de wereld. Platenmaatschappijen vestigen zich strategisch om de hoek om jong talent in een vroeg stadium te ontdekken. Zelfs in Nieuw Zeeland. Een aantal kiwi-bands die het luisteren waard is; Fat Freddy’s Drop, Katchafire, Salmonella Dub, Trinity Roots, The Black Seeds, The Datsuns en Ladyhawke (foto boven).
Bepaalde nummers brengen je terug naar speciale momenten in je leven. Momenten die, mede door de tijdgeest, meegevoerd dreigen te worden naar de vergetelheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten